اینجا فعلا چراغی روشن است
خانه‌ای در مرتضی‌گرد، جنوب خانی‌آباد، ویران، بدون رنگ. در و دیوار از حجم اندوه پر، روی پنجره‌ها گَرد افسردگی نشسته، دیوارهای خانه فرو ریخته. چای تلخ به طعم سختی‌های زندگی، تنها نوشیدنی و تک‌درختی سبز در حیاط، تنها دلخوشی‌اش. صورت و دست‌هایش ظرافت زنانه را از دست داده، زیر باری که از عرض شانه‌ها و زور بازوهایش بیشتر است. او هنوز زیر این بار قد نخمیده. هنوز سماور را گرم نگه می‌دارد، حیاط را جارو می‌کند، درخت را آب می‌دهد و... بی‌منت، بی انتظار، خانه روی پاهای اوست که هنوز ایستاده و چشم‌هایش به انتظار پایان اندوه نشسته. همسرش تاب نیاورده و رفته اما مهر مادری او را نگه داشته. «طاهره» فرشته نجات خداست روی زمین؛ فرشته نجات مادری کور، برادری عقب‌افتاده و سه فرزند همچون برادرش به نام‌های امیر، رضا و غلامرضا. پس از انتشاراین عکس ها در تاریخ 18 مهر 93 گروهی از خیرین ایران زمین دست در دست همدیگر دادند و نگذاشتند چراغ این خانه خاموش شود.
آری این است تاثیر عکس در رسانه
|